نظریه هوش منفرد آلفرد بینِت یکی از مدلهایی
است که برای توضیح و سنجیدن هوش ابداع شده است. بر پایه این نظریه، هوشِ فرد، از
طریق تواناییهای ایجاد، تطبیق و تغییر در محیط به دست میآید.
بیشترین تمرکز در نظریه هوش منفرد، بر روی
چهار بخش کلیدی ذیل قرار دارد:
- تشخیص و تمایز دیگران: این قسمت از هوشِ منفرد، به درکِ شناخت و تحلیلِ دیگران اختصاص دارد. همینطور
شامل تفسیرِ صحیح از رفتار و عواطفِ دیگران است.
- حل مسئله و کسبِ تجربه: این قسمت به تواناییهای حل مسئله، تصمیمگیری، تنظیم، یادگیری و استفاده
از تجربههای قبلی متمرکز است.
- آفرینش نوآورانه: این قسمت به توانایی آفرینش و نوآوری توجه کرده و شامل طرحِ راهحلهای
بدیع و خلاقانه، برای مواجهه با چالشهای جدید است.
- استفاده از منابع درونی: این قسمت به ارزیابی و بهرهبرداری از منابع درونی فرد مثل خودشناسی، اعتمادبهنفس
و استقلال تمرکز دارد.
بینِت معتقد است که هر فرد، میتواند از این
تواناییهای هوش منفرد، بهرهبرده و مهارتهای هوش خود را تقویت کند. این نظریه بهعنوان
یک مدل تشریحی در باب هوش، شناخته شده است و در زمینههای مختلفی مانند روانشناسی،
آموزش و تربیت و رهبری مورداستفاده قرار گرفته است.